Terugblik Kunst van de Kritiek #2
Het programma bestaat uit een plenair gedeelte, met een presentatie van Hadjar Benmiloud over haar feministische platform Vileine, een panel over Technologische Toekomstdromen, een interview met Stephanie Afrifa over haar Podcast-serie en platform Nation of Overthinkers, een Carrousel met voorbeelden van innovatieve kunstkritiek en afgesloten met de column van muziek- en beeldende kunstcriticus Mischa Andriessen. Daarna volgt een praktische inslag in twee workshoprondes: Podcasten met Botte Jellema, Video kritiek met Kasper Jansen, Kritisch Tekenen met Eva Hilhorst en Collaborative Publishing met Lasse van den Bosch Christensen en Marlon Harder van Template.
In technologische toekomst werden drie uiteenlopende cases geïntroduceerd die kunst beschouwen en ervaren aan de hand van data. Dat deed behoorlijk wat stof opwaaien. 1. The Loop – onderzoekt de kunstervaring van bezoekers met behulp van sensoren. De verzamelde data worden teruggegeven aan de bezoeker om te kijken of je zo een andere relatie met het werk aan kunt gaan. Een artikel over wat de uitkomsten hiervan voor de kunstkritiek kunnen betekenen werd gepubliceerd in Utopia van de Kunstkritiek. 2. De Art Collector Reset Mod – berekent aan de hand van een online vragenformulier welk kunststuk een interessante aankoop voor de betreffende verzamelaar is. 3. Ruurd Mulder vraagt zich af of de kunstkritiek iets te vrezen heeft van digitale beeldherkenning en JIM de kunstkritiek robot. Anna Kruyswijk (de Reset Mod) gelooft dat, plat gezegd, alles tot een-en en nullen gereduceerd kan worden. Dit leverde heftige reacties uit de zaal op. Het kan namelijk opgevat worden als: het verdwijnen van het menselijke aspect van en in kunst. De mens en kunst zelf, wordt daarmee gereduceerd tot een-en en nullen. The Loop verzamelt ook data, maar geeft het juist terug aan de beschouwer om te zoeken naar manieren om persoonlijk betekenis te geven aan wat je omringt. Helaas was de tijd te kort om langer op deze discussie in te gaan. Van JIM de kunstkritiek robot hebben we nu nog niets te vrezen. Op dit moment is JIM een kunstproject op zich. Een primitief mensobject dat kunstwerken samenvat in slechts één enkel woord.
Het Carrousel liet onder andere twee vormen van videokritiek zien. Van het Amerikaanse De Nerdwriter en het nieuwe filmproject van filmcriticus Gawie Keyser. De Nerdwriter geeft vooral een diepgaande vormanalyse, Keyser bespreekt aan de hand van film- en journaalfragment de wisselwerking tussen film en leven. Hij vertelt, dat een hoge kwalitiet vormanalyse zoals De Nerdwriter doet, in Nederland niet mogelijk is. Maar of dit alleen te wijten is aan het publiek? In het interview met Stephanie Afrifa, initiatiefnemer van Nation of Overthinkers en podcast producer, wordt duidelijk waarom dit in Nederland niet gretig aftrek vindt. Het simpele feit, dat wanneer je in Amerika een niche bedient, het bereik nog steeds heel groot is. In tegenstelling tot de grote van Nederland. Wat hierbij een ‘grappige’ kanttekening is, dat de theaterkritiek dan juist weer wel vorm gericht is.
Mischa Andriessen sluit het plenaire deel af en verklaart in zijn column dat het gouden tijden voor de kunstkritiek zou moeten zijn. Maar waar gaat het dan mis?
