Al jarenlang houdt Carnival of Souls filmjournalist Kevin Toma (De Volkskrant e.a.) ’s nachts uit zijn slaap. Opnieuw en opnieuw blijft hij naar de “mooiste en meest dromerige horrorfilm aller tijden” kijken. Samen met het Domein voor Kunstkritiek werkte Kevin afgelopen najaar aan een persoonlijk boek over zijn obsessie, over een film als een gebouw waarin je kunt dwalen. Eenmalig vertonen we op dinsdagavond 27 februari de cultklassieker op groot doek in filmhuis Slachtstraat na een korte exclusieve inleiding met tekstfragmenten uit Kevins aanstaande boek.
Over de film
Een jonge vrouw (Candace Hilligoss) overleeft een ongeluk tijdens een straatrace in een klein stadje in Kansas, waarna ze instemt met een baan als kerkorganist in Salt Lake City. Onderweg wordt ze achtervolgd door het bizarre verschijnsel ‘The Man’ en raakt ze vreemd gefascineerd door een verlaten paviljoen aan het zoutmeer.
Gemaakt door industriële filmmaker Herk Harvey met een beperkt budget, was de griezelig effectieve B-filmklassieker Carnival of Souls (1962) bedoeld om ‘het uiterlijk van een Bergman en het gevoel van een Cocteau’ te hebben, en met zijn opvallend gebruikte locaties en spookachtige orgelscore slaagt de film daarin. Het macabere meesterwerk kreeg een cultaanhang via late-night televisie en blijft filmmakers vandaag de dag beïnvloeden. Niemand minder dan David Lynch zou de film gezien hebben voordat hij Eraserhead en Blue Velvet maakte en George Romero raakte geïnspireerd voor diens Night of the Living Dead.
Kevin: “In de nauwelijks benoemde raadsels van Carnival of Souls vond ik een opening om voor altijd en licht ziekelijk verliefd te worden op de film. Zo jammer dat het Nederlands geen mooi equivalent kent van het Engelse ’to haunt’, want dat is wat Carnival of Souls met me doet: de film jaagt achter me aan, kwelt en omklemt me, zit ’s nachts op mijn borst en spookt onvermoeibaar door mijn hoofd, en alleen dat ene Engelse werkwoord kan al die verschillende dingen met één lettergreep samenvatten. Er zijn wel méér films die me opslokken, maar geen enkele beheksing is zo elementair als deze, en wil zo graag worden doorgegeven aan anderen. Hoe krijgt een film zoiets voor elkaar? Hoe kan een uit beelden samengesteld oord een plaats worden die je alsmaar opnieuw wilt bezoeken, en die je als een levende droom of herinnering met je meedraagt?”
Deze avond wordt georganiseerd door Domein voor Kunstkritiek & Kevin Toma, samen met host filmhuis Slachtstraat. De totstandkoming van Kevins boek wordt financieel mede mogelijk gemaakt door het Lira Fonds en het Amarte Fonds.
Middag over kritiek, essayistiek en proza
Voorafgaand aan de avond gaan in de middag Domein & Kevin in gesprek met andere schrijvers over film, populaire cultuur en beeldende kunst Basje Boer, Joke de Wolf en Gawie Keyser over het schrijven en publiceren van teksten die het midden houden tussen kunstkritiek, essayistiek en proza. Deze middag is besloten, op deze site zullen we komend voorjaar een recap delen over deze uitwisseling!
Over Kevin Toma
Kevin Toma is filmjournalist. Hij schrijft al zeventien jaar voor de Volkskrant, geeft filmcursussen in het Utrechtse Louis Hartlooper Complex en componeert nieuwe muziek voor zwijgende films. Afgelopen najaar schreef hij onder begeleiding van Domein voor Kunstkritiek en dwalend door een klooster aan het boek-in-wording Tussenruimte, een lange persoonlijke tekst die het midden houdt tussen proza, essayistiek en filmkritiek, met zijn jarenlange obsessie voor Carnival of Souls als vertrekpunt.
Over Domein voor Kunstkritiek
Domein voor Kunstkritiek zet zich sinds 2004 in voor de ontwikkeling van nieuwe kunstkritiek. Onder andere in de reeks Film & Leven die zij ontwikkelde samen met filminstituut Eye, De Groene Amsterdammer en filmjournalist Gawie Keyser en waarvan zij eerder al een Utrechtse editie samen met het Louis Hartlooper Complex organiseerden.
