De auteur signaleert twee belangrijke ontwikkelingen. We zijn op een punt aangekomen waarin de grote polemieken verstild zijn. Er is geen pennenstrijd gaande tussen de critici van dit moment. Het – naast elkaar – bestaan van verschillende benaderingen van hedendaagse kunst is een gegeven geworden. Maar als je erkent dat er meerdere opvattingen waar kunnen zijn,  hoe kom je dan toch tot een  oordeel?  Teun schrijf in zijn stuk:

“Verschillen in perspectief leiden tot verschillen in oordeel, daarom is het van belang dat er gezocht wordt naar een vorm van kunstkritiek die zowel perspectief als oordeel uiteenzet.”

Hoe doe je dit op een interessante manier? Zonder dat het in zichzelf gekeerde kritiek wordt?

Teun schrijft:

“In plaats van zich enkel te verschuilen tussen de kaften van het vakblad moet de kunstkritiek het publiek ook tegemoet treden. Ze moet op zoek naar een vorm die aansluit bij de beleefwereld van het publiek zonder de inhoudelijke taak uit het oog te verliezen.”

‘Kunstkritiek in de 21e eeuw’ is een volgend pleidooi in de groeiende reeks om het bereik en het belang van de kunstkritiek te vergroten door vorm en taal te vernieuwen.

Zie bijvoorbeeld ook
http://www.publishinglab.nl/dekunstvandekritiek/