Tussen november 2021 en mei 2022 vond de Vlaamse editie van Dance&Dare plaats, de radicale cursus en beweging waarin schrijvers nieuwe woorden zoeken voor nieuwe dans. Een initiatief van Domein voor Kunstkritiek en DansBrabant; bij cc Corso en in samenwerking met rekto:verso. Het D&D-dossier is nu online op rekto:verso en bundelt alle spannende slotessays.
'Op woensdag zit ik in de Sigarenfabriek. Het is het staartje van het natste pinksterweekend sinds 1945. Binnen staat een Gispen bureautje, met op het tafelblad de roze hoed. Mijn kookwekker, mijn schriftje, mijn polaroidcamera. En een schaaltje mini Twixen. Er speelt een familievoorstelling. De jonge bezoekers willen me graag vertellen wat ze hebben ervaren. Ze staan op een kluitje en vullen elkaar aan. De moeders luisteren vanaf een veilige afstand mee, reageren, interpreteren, sturen bij.'
De pilot Dance&Draw laat dans en illustratie samenkomen tot een spannende combinatie. Dance&Draw is een verkenning van een mogelijk nieuw project waarin we onderzoeken of kunstkritiek ook visueel kan zijn.
Op het Wintertuinfestival ging Anna van der Kruis gewapend met nepsigaretjes het gesprek aan met vreemden. Wat maakte je mee? Wat maakte je lyrisch, kon je moeilijk verteren of veranderde je blik? Lees hier haar verslag van een middag gesprekken in de hal van Doornroosje. Wat ik nog te zeggen heb… is een programma van het Domein voor Kunstkritiek in samenwerking met Wintertuin.
'"Neem die deur daar,” zegt kunstenaar Bram van Helden plots. Hij wijst naar een openstaande deur in de gang. “Die hangt volkomen tevreden in de sponning.” Een scherp hoekje zonlicht valt onderop het grijze hout. Het ziet er mooi uit. Nu Bram het aanwijst zie ik het inderdaad: die deur is tevreden. Kalm. Afwachtend. Niets aan de hand. Altijd paraat, voor als er misschien iemand doorheen wil.'
Zoals elke editie begonnen we met een bijzondere manier van luisteren naar elkaar. Een specifieke manier om elkaar te ontmoeten.
'Toen ik begon met luisteren miste ik de aankondiging, waardoor ik even dacht dat het fictie was, een pastiche van een Murakami-verhaal. De producers sluiten Nasubi naakt op in een kamer zonder stoelen en bed, maar met stapels tijdschriften en postkaarten. Vierentwintig uur per dag wordt hij gefilmd en zijn levensonderhoud sprokkelt hij bijeen door met behulp van de tijdschriften en kaarten aan sweepstakes mee te doen en kans te maken op allerlei prijzen.'
'Ik hoor een omroepstem op het treinstation van Arnhem. Een aanrijding met een persoon. Het gaat voorbij, net als de auto’s, is het niet waar deze aflevering over gaat. Het gaat over wat we over onszelf vertellen door de koffie die we drinken, hoe we onszelf kenbaar maken door de papieren bekers waar we een naam op laten schrijven en de hoeveelheid extra shots. Hoe lastig het is nog te weten wat je moet bestellen, wat je lekker vindt. Er is te veel keus en alles zegt iets over ons.'
'Het gebeurt niet vaak dat een podcast zo hardwired is met zijn publiek. Het is alsof de makers een kabeltje hebben getrokken tussen uitzending en hersenen van de luisteraars. Je hoort Katy en Dominic 'in je hoofd'.'
'Ik voel mij een waarzegger, alsof we hier in mijn tentje, iets kunnen aanraken dat daar buiten onbesproken blijft.'