'"Neem die deur daar,” zegt kunstenaar Bram van Helden plots. Hij wijst naar een openstaande deur in de gang. “Die hangt volkomen tevreden in de sponning.” Een scherp hoekje zonlicht valt onderop het grijze hout. Het ziet er mooi uit. Nu Bram het aanwijst zie ik het inderdaad: die deur is tevreden. Kalm. Afwachtend. Niets aan de hand. Altijd paraat, voor als er misschien iemand doorheen wil.'
'Het is zeldzaam voor een kunstcriticus om over zijn eigen werk te praten. Dat voelde Thomas ook toen hij onlangs intern een masterclass volgde via zijn werkgever NRC. Het leidde niet per se tot meer publicabele stukken, maar wel tot reflectie. Hij ging nadenken over zijn eigen “deinsgedrag” – waarom hij geen kunst wil in zijn eigen huis. En over de angst om teveel van zichzelf “in de kunst te stoppen”. De gesprekken die hij met Bram heeft zijn open, zegt hij. “Het is goed om als criticus meer van jezelf te laten zien, omdat het je positie helder maakt.”'
Zoals elke editie begonnen we met een bijzondere manier van luisteren naar elkaar. Een specifieke manier om elkaar te ontmoeten.
'Toen ik begon met luisteren miste ik de aankondiging, waardoor ik even dacht dat het fictie was, een pastiche van een Murakami-verhaal. De producers sluiten Nasubi naakt op in een kamer zonder stoelen en bed, maar met stapels tijdschriften en postkaarten. Vierentwintig uur per dag wordt hij gefilmd en zijn levensonderhoud sprokkelt hij bijeen door met behulp van de tijdschriften en kaarten aan sweepstakes mee te doen en kans te maken op allerlei prijzen.'
'Ik hoor een omroepstem op het treinstation van Arnhem. Een aanrijding met een persoon. Het gaat voorbij, net als de auto’s, is het niet waar deze aflevering over gaat. Het gaat over wat we over onszelf vertellen door de koffie die we drinken, hoe we onszelf kenbaar maken door de papieren bekers waar we een naam op laten schrijven en de hoeveelheid extra shots. Hoe lastig het is nog te weten wat je moet bestellen, wat je lekker vindt. Er is te veel keus en alles zegt iets over ons.'
'Het gebeurt niet vaak dat een podcast zo hardwired is met zijn publiek. Het is alsof de makers een kabeltje hebben getrokken tussen uitzending en hersenen van de luisteraars. Je hoort Katy en Dominic 'in je hoofd'.'
'Ik voel mij een waarzegger, alsof we hier in mijn tentje, iets kunnen aanraken dat daar buiten onbesproken blijft.'
'Het leek me spannend, deze ontmoetingen, in een pandemie. Het is meer dan veertien maanden geleden dat ik één op één in gesprek ging met vreemden, maar ik vind het meteen leuk. Ik kan het nog. Het is helemaal niet moeilijk, zoals ik verwacht had.'
“Goed luisteren”, zegt hij. “Helemaal uitgaan van de ander, van wat de ander beleeft. Dan voel je het, dat het klopt, dat het goed is.”
'Zodra heel even de paniek van het verliezen van de controle bij de mannen de overhand neemt, komt er naast lege woorden wat ruimte voor reflectie en emotie. Heel even maar, want verman je! En fuck je mannentranen! Er gebeurt veel in de stilte en ik kan alleen maar denken aan dat zeepaardje.'