We stellen ons voor. En delen wat we ons voorstellen bij onze ontmoetingen. Bij schrijven over dans. Bij elkaar ontmoeten om te praten over schrijven over dans. Henk stelt zich meteen kwetsbaar op. Hij zegt dat hij een vreemd soort triestheid ervaart als hij kijkt naar dansende lijven.
Ik ben blij. Met de vragen die dit oproept. Met de kwetsbaarheid die het veronderstelt. Niet alleen van de dansers, maar ook van de danskijker.
Daarna ontmoeten we elkaar op een minder conventionele manier. Niet door een rondje. Het noemen van namen, woonplaatsen en leeftijden. Het benoemen van ervaring, verbindingen, verschuivingen. We gaan elkaar ontmoeten door te schrijven. Want dat is uiteindelijk wat we willen doen. Iedereen in deze groep is schrijver.
Daarom gaan we ‘vrij schrijven’. Een kwartier lang de pen op het papier houden. Zonder oordeel. Schrijven wat je denkt. Na het eerste kwartier, leest iedereen voor. Niemand geeft commentaar. We luisteren. En als iedereen geweest is schrijven we opnieuw. Weer een kwartier. En lezen we opnieuw voor. Het is genereus en kwetsbaar.
En de basis voor wat we gaan zoeken met elkaar, de komende maanden, tijdens het rondreizend festival Moving Futures.
Hieronder fragmenten uit twee van de freewritings.
Door: Loes Verstappen
1.
Ik merk meteen dat ik geconfronteerd word met mijn eigen angst een drempel over te gaan die ik in mijn dagelijkse doen en laten met gemak weet te vermijden. Mijn hoofd wil toch nadenken voordat het woorden durft los te laten. Ik betrap mezelf erop dat ik begin te lezen wat ik schrijf en ernaar neig zinnen te gaan organiseren, te strepen. Ik luister naar het geluid van pennen en toetsen. En de schuurmachine die op de achtergrond klinkt. Een kwartier voelt ineens best wel lang. Ik staar over de rand van mijn schrift naar de punt van mijn schoen, de houten planken van de vloer en het stukje dat kaal gesleten is. Luister naar de zingende man die passeert op de trap. Waar zou hij mee bezig zijn? Nu wordt het weer stiller al is er veel gaande in het theater hier beneden. Het is mooi om te
2.
Het is bijzonder om iedereen te horen. Zulke verschillende stemmen en invalshoeken van dezelfde 15 minuten die we allemaal al schrijvende hebben doorgebracht. Schrijven over schrijven. Schrijven over de angsten en de zenuwen die ik niet alleen blijk te voelen. (…) Zodra ik beschouw wat ik hier aan het doen ben wordt de pen voorzichtiger. Kritisch over het volgende wat op het papier terecht komt. Al luisterend schrijven werkte wel. Daarin was ik mezelf toch echt wel even verloren. Het zingen is gestopt. Nu weer het tikken en de pennen om me heen. Dit begint al een vertrouwd geluid te worden. Ik kijk ernaar uit om
Door: Lorelinde Verhees
1.
Henk heeft een rode trui aan. Hij had het over het gevoel van shit, dansers kunnen iets wat ik niet kan, een soort confrontatie lijkt het wel. Anna benoemde daarop dat de groep aangaat bij wat Henk zegt, wat ik alleen maar kan beamen.
Voor mij bewijst het weer dat persoonlijke dingen, zeker dingen die je moeilijk vindt, als je die durft te delen, dat mensen dan altijd geïnteresseerd zijn. Het is ook zo dat een bepaald soort kwetsbaarheid mensen inneemt, en dat de rest zich dan ook makkelijker opent – het pleit voor meer openheid eigenlijk, dan strategisch handelen, of dingen zeggen die goed zijn voor het beeld wat anderen van je kunnen krijgen. Wanneer je eerlijk durft te zeggen wat er in je om gaat, maak je contact met anderen, die ook ruimte voelen. Althans zo ervaar ik het. Het is eigenlijk een vorm van uitnodigen tot contact.
Ik vraag me wel af of Henk er een beetje mee koketteert, dat hij dansers bewondert en zichzelf dan een beetje als een stijve hark neerzet. Misschien is hij iemand die zichzelf graag als underdog ziet, die positie inneemt. Humblebragging, ook wel genoemd.
Het is leuk om mezelf zo te horen denken, er zitten alvast veel oordelen in, over iemand als Henk die ik nog helemaal niet ken.
2.
Help, wat heb ik gezegd?! Wat zal Henk wel niet van me denken.
Dit gebeurt me nou altijd, ik wil eerlijk zijn en me laten zien, en als ik dat dan gedaan heb heb ik ergens spijt, voel ik me kwetsbaar, vraag ik me af of ik me wel op die manier kan laten zien. Je moet voor je eigen veiligheid zorgen, zegt Anna. Dat is een opmerking die ik ergens direct opsla in mijn werkgeheugen.
Over twee weken
De volgende keer gaan we elkaar ontmoeten aan de hand van het huiswerk. De eerste teksten over dans. Naar aanleiding van voorstellingen tijdens Moving Futures Arnhem. Je kunt er over twee weken over lezen op het blog van DansBrabant en de website van Moving Futures. Lees hier meer over de schrijfcursus.
Foto: Connor Schumacher in Exhibition © Robert Benschop
